Elk jaar, zo rond de jaarwisseling mijmer ik over mijn intenties voor het komende jaar. Wat wil ik ontwikkelen in mezelf? Waar ligt mijn focus in het werk? Deze keer was er veel aarzeling, weinig helderheid, weinig inspiratie…
De herinnering aan vorig jaar kwam boven. Het leek een mooi jaar te worden, het “nieuwe” jaar voelde Licht aan. Zo werd het niet. Het thema werd “verlies”. Ik verloor een lieve dierbare vriendin aan een onstuitbare kanker; om me heen zag ik mensen met verlies van werk, van dierbaren, van gezondheid, van zekerheid. Dan voelt het leven zwaar aan, het is letterlijk of de zwaartekracht zwaarder drukt. Minder energie, meer moe, minder bestand tegen drukte van mensen en taken, meer de neiging in een eigen holletje te zijn.
Bij al die mijmeringen en herinneringen pakte ik de Tarot (osho) erbij. Mijn oog viel op de kaart: COURAGE : een kleine witte bloem , die door de rotsen heen groeit naar het licht, naar de zon. In de beschrijving trof me deze zin: “ de bloem toont ons de weg, want haar passie voor het leven voert haar uit de duisternis naar het licht.” De bloem groeit door de zwaartekracht heen.
In november 2014 deed ik mee aan een rouwritueel. Een individuele reis die ik kon doen in een heilige ruimte, op mijn eigen manier. Er was een moment dat de vraag kwam : wat houdt je op de been, wat maakt dat je blijft gaan? Te midden van “verlies”, “donkerte”?
Een beeldenstroom bij alle verliezen in mijn leven kwam op gang. Wat hielp? Hoe zag /ziet de passie voor het leven er uit? Voor ieder heeft dat natuurlijk een eigen kleur.
Ik dacht aan de donkerte bij “verlies”. De zwaartekracht die loodzwaar wordt. Die drukt, die verhardt, of die ons hart sluit.
In de spirituele benadering van de Inca’s uit de Andes spreekt men over zware – en lichte energie. De lichte energie mogen we opnemen, inademen uit de verbinding met de kosmos /vader hemel, en de zware energie mogen we loslaten, uitademen in verbinding met moeder aarde. Men spreekt erover dat Moeder aarde de zware energie graag eet en transformeert tot lichte energie. Hierin zit de uitnodiging : geef het maar aan haar, moeder aarde.
Misschien klinkt dit een beetje simpel of dwaas, die gedachte had ik zelf bij mijn kennismaking met deze benadering. Toch bleek het een diepe waarheid.
Wanneer kunnen we onze zware energie loslaten? Niet zonder erkenning en aanvaarding dat het er is; dat we ons zo voelen. Voor mij vindt dat vaak plaats in het contact met een ander mens: met mijn lief, een dierbare vriend of vriendin, een warme collega. Sprekend, huilend, de zwaarte tonend terwijl de ander luistert, aanwezig is: dat brengt haast vanzelf het loslaten op gang. Binnen dit contact is het een troostrijke gedachte dat moeder aarde mijn tranen, boosheid, verslagenheid opvangt en transformeert. Want zware –en lichte energie is even belangrijk, en even noodzakelijk. Voor mij doet dit contact met een dierbare ander mij leven, wordt mijn passie voor het leven wakker.
Ik wens iedereen toe in 2015 dat je kunt ”groeien door de zwaartekracht heen “