Vertrouwen is vaak een heikel punt, zo merk ik in mijn praktijk. Een bewustzijn van de eigen capaciteiten en kwaliteiten, dat lukt meestal nog wel. We leren tenslotte meer en meer onszelf te profileren, onszelf “ neer te zetten” om bij sollicitaties en bijvoorbeeld dating via internetsites een opvallende indruk te maken.
Vertrouwen in een ander, de leiding of, nog moeilijker, vertrouwen op het leven zelf; dat ligt toch wat ingewikkelder; zo hoor ik mensen dan zeggen in mijn praktijk. Het zelf in de hand hebben, “in control zijn”; dat geeft houvast. Bij de ander weet je nooit zeker of je wel echt gezien wordt en serieus genomen wordt. En het leven? Het leven is helemaal onbetrouwbaar: Elk moment kunnen dierbaren ziek worden, kun je werk , gezondheid of huis en haard verliezen. Is er dan houvast? We proberen dat te vinden in goede verzekeringen, regelingen, afspraken…
Ik herinner me dat ik zo rond mijn 40E mijn goedbetaalde baan opzegde. Mijn keuze was om in een zelfstandige praktijk verder te gaan. Die beslissing kwam helemaal uit mijn hart. Na 20 jaren in verschillende organisaties was ik de bureaucratie en stroperigheid beu. Ik wist zeker dat het goed was om het zo te doen.
Hoewel ik mijn eigen capaciteit en kwaliteiten die vereist waren wel kende, gebeurde het toch dat ik ‘s nachts wakker lag en alles ineens onoverkomelijk leek. Soms werd ik badend in het zweet wakker, me vagelijk bewust van een ondefinieerbare angst. Mijn houvast was niet zozeer een innerlijk gevoel van vertrouwen, ik hield me meer vast aan mijn eigen wilskracht en mijn vermogen om hard te werken.
Pas veel later leerde ik dat wilskracht en hard werken gevoed moeten worden door een basis van innerlijk vertrouwen. Dat is de bron waaruit van alles kan ontstaan en tegelijk de bodem die stevigheid geeft. Lijfelijk is deze bron voelbaar als we kunnen rusten in ons bekken en de ademstroom bekken, buik en borst omvat. Zonder die bron en bodem brengt wilskracht en daadkracht spanning met zich mee. In ons lijf ontstaat verkramping, en soms zelfs verharding. Lijfelijk en emotioneel ervaren we stress. Zo kan er een negatieve spiraal ontstaan.
In 2006 was ik op reis in Peru. Samen met een Sjamaan bezochten we voormalige heilige Inca plaatsen. Kenmerkend van de Andes/Inca spiritualiteit is het uitgangspunt dat we verbonden zijn met de natuur en de omgeving waarin we leven. Dit in tegenstelling tot de westerse (koloniale) benadering die meer uitgaat van heersen over de natuur en onze omgeving.
De Inca spiritualiteit gaat ervan uit dat we als mens op gelijke voet staan met de ons omringende natuur en er direct mee verbonden zijn. We leven in één energieveld samen met moeder aarde, vader hemel,de zon, de wind en het water.
We leerden dit energieveld ook waar te nemen. In - verbinding – zijn werd voelbaar. Beetje bij beetje kon ik ervaren dat moeder aarde mij draagt, leerde ik me af te stemmen op de atmosfeer om me heen uit wat wij noemden “de kosmos”. Het uitgangspunt van “in-verbinding-zijn” brengt met zich mee dat “beter en slechter” of “ wel goed en niet goed” wegvalt. Alles is een bepaalde kwaliteit van energie. De Inca’s spreken over lichte energie (vreugde,tevredenheid, blijheid, ) en over zware energie ( verdriet, moeheid, pijn). Moeder aarde nodigt ons uit om de zware energie los te laten en aan haar toe te vertrouwen. Zij transformeert dat weer naar lichte energie. Een prachtig gegeven.
Op de uitnodiging om onze zware energie los te laten wilde ik graag ingaan. Via een bepaald ritueel leerden we hoe dat te doen. Hier had ik totaal niets aan mijn wilskracht en daadkracht. Ik merkte dat ik –zogezegd- alleen mezelf vertrouwde. Het bleek heel erg moeilijk voor mij om de ander/moeder aarde mijn zware energie toe te vertrouwen en het daarmee ook los te laten. Gaandeweg lukte het enigszins: het was bevrijdend, ontroerend en troostend. Mijn lichaam ontspande zich en het was een grote opluchting te ervaren dat “vertrouwen geven” of “toevertrouwen” zoveel innerlijke ruimte en kracht brengt.
September 2015
Elly Meyles