In mijn werk heb ik op enig moment een belofte geformuleerd. Dit was in een moment van bezinning met de vraag ‘van waaruit werk ik nou eigenlijk?’ De belofte staat in totaliteit op mij site, de laatste zin hieruit is als volgt:
Dat ik
“bijdraag aan de bewustwording dat we allemaal
uit dezelfde bron voortkomen, één zijn
en met elkaar evolueren
voorbij de tegenstellingen.”
In het systemische werk met de familie opstellingen werd het zo duidelijk zichtbaar dat ‘voorbij de tegenstellingen’ er een atmosfeer van vrede ontstond. In het familiesysteem ontstond rust, en de deelnemers ervoeren op dat moment ook die diepere rust in zichzelf, alsof men meer geworteld was.
Ik denk bijvoorbeeld aan situaties waarin twee ‘posities’ uit één familie tegenover elkaar stonden. Vaak ging het over een situatie uit de oorlog of een religieus conflict. Hard tegen hard leek het. Pas als er iets opgesteld kon worden wat boven de ‘posities’ uitsteeg kon er iets gaan bewegen. Dat iets was soms een grotere oorzaak, soms een mens die uit het systeem was verdwenen/weggezet, soms een grotere kracht waar een mens geen controle over heeft. De erkenning daarvan en het kunnen kijken naar dat ‘wat ontbrak’ maakte dat de onzichtbare draden die er zijn in een familiesysteem weer tot leven kwamen. Het leven stroomt dan weer, en daar waar het stroomt is geen verharding, komt er ruimte voor contact en verbinding.
Ik heb het altijd indrukwekkend gevonden om dit te zien. Te zien dat elke familie worstelt met levensthema's. En te zien hoe het mogelijk is om patronen van verharding en conflict los te laten. Om daarin te ervaren dat we verbonden zijn.
Hoe verbonden zijn we?
De Coronacrisis drukt ons wel met de neus op de feiten. Ergens ontstaat een virus, waar we geen antwoord op hebben, en in de hele wereld sterven mensen aan het virus, en doen alle mensen die werken in de gezondheidszorg hun uiterste best mensenlevens te redden. De economie valt stil. Wat nu? Via het internet ervaren we elke dag hoe we verbonden zijn. Bijna alles wat er gebeurt in de wereld zien we terug op het net. In deze coronatijd helpt het internet ons om onze verbondenheid vorm te geven met onze dierbaren.
We zijn dus in verbinding met elkaar, dat zien we via het internet en de crisis van nu heel duidelijk. Maar misschien gaat ‘we zijn verbonden’ wel verder dan dat…
Holografische velden
Rupert Sheldrake (1942, celbioloog en filosoof) deed onderzoek naar de zogeheten ‘morpho genetische velden’. Hij ontdekte bijvoorbeeld dat wanneer in een bepaalde soort apen iets nieuws werd geleerd , dat ook in dezelfde tijd gebeurde bij deze soort in een ander deel van de wereld. Een boeiend gegeven waarmee onzichtbare verbindingen werden aangetoond. Ik vind dat nog altijd inspirerend omdat het zo lijkt op wat we in familie opstellingen en ook in het werk met organisatiesystemen zien gebeuren.
Het geeft aan dat we als persoon beïnvloed worden door krachten, energie die vaak niet in ons bewustzijn is. Niet alleen ons persoonlijk onbewuste speelt mee, ook krachten uit de familie, tot in meerdere generaties, en ook gebeurtenissen in de hele wereld die ons raken en beïnvloeden. Wij - zeker in dit deel van de wereld - hechten aan de ontwikkeling van het individu. Een sterk ‘ik’, die verantwoording neemt voor eigen keuzes en richting in zijn/haar leven.
Hoeveel ‘ik’?
Een onafhankelijk ‘ik’, dat is lang een leidraad geweest in mijn leven. In mijn opleidingen tot therapeut in de jaren 80 en 90 werd dat ook ondersteund. Toen ik in 2002 in aanraking kwam met de familie opstellingen werd ik me langzamerhand bewust van de bestaande onzichtbare verbindingen in families die een blijvende invloed uitoefenen op elk persoon. Het zien daarvan, en het aannemen daarvan maakte dat ik zelf als het ware verschoof van ‘ik’ naar ik-in-verbinding.
Uit dezelfde bron
In mijn belofte staat in die laatste zin ‘dat we voortkomen uit dezelfde bron.’
Mijn eigen formulering, die ergens in mijn innerlijk resoneerde, maar tegelijkertijd ook vaag bleef. Bert Hellinger (grondlegger van het werk met familie systemen) zegt in één van zijn boeken: “we komen uit dezelfde bron, we leven een tijdje en dan gaan we terug naar dezelfde bron.” Dat vind ik een prachtige zin. Allemaal voortkomend uit één bron. En dan te beseffen hoe we in de tijdspanne dat we leven de nadruk leggen op het maken van scheidingen.
Wij zijn beter dan zij. Ongeschoold is minder dan hooggeschoold. Vrouwen tellen minder mee dan mannen. Wit is beter dan gekleurd. Ik weet het beter dan die ander. En ga zo maar door. En die scheidingen maken we ook vaak in onszelf. Succes hebben is beter dan met vallen en opstaan. Verdrietig zijn mag, maar niet teveel of te lang. Ik ben minder belangrijk dan hij of zij. Of juist belangrijker. Hoe rijmen we met elkaar het gegeven dat we allemaal uit dezelfde bron komen (en daar ook weer in terugkeren) met het maken van al die scheidingen in ons leven?
Van ‘ik’ naar ‘wij’.
Ons leven staat bol van de oordelen. Oordelen die ons helpen onze eigen identiteit of die van de groep waar we bij horen te bevestigen. Die ons tegelijkertijd vastzetten in een spel van ‘wie wint’ of ‘wie heeft gelijk’. Dat spel werkt verharding in de hand brengt ons verder weg van het ervaren van verbinding en vrede.
Voor mij was op een gegeven moment de vraag: hoe neem ik dat besef; dat we allemaal voortkomen uit dezelfde bron, nu mee in mijn dagelijks leven? Want - let er maar eens op - de hele dag door liggen de oordelen op de loer. Daarin zal ik vast niet de enige zijn. Het ligt subtiel. Vaak zijn het alleen gedachten, die door ons heen flitsen. En gedachten zijn ook energie die ergens blijven. Voor mij is het een soort ontdekkingstocht. Niet om mezelf een standje te geven bij het zien van de oordelen die ik op z’n minst denk. Meer om te ontdekken hoe het mogelijk is om het besef ‘dat we allemaal voorkomen uit dezelfde bron’ werkelijk te leven.
In mijn eigen spirituele ontwikkeling kwam ik een tijdje geleden een spirituele leerweg tegen die hierin erg ondersteunend is. En die mij past.* In deze benadering word ik gestimuleerd heel scherp te zien wat mijn gedachten en mijn gedrag zijn en die te zien naast het feit dat ik deel ben aan, en in dezelfde bron als ieder ander. En te leren waarnemen vanuit die bron in plaats van uit mijn gedragspatronen. Het leven wordt dan meer een kijken naar een schouwspel waar iedereen zijn/haar rol in vervult. Dat geeft ruimte en ook een voelbaar besef dat we allemaal zoveel meer zijn dan de rol die we in dit schouwspel vervullen. Deel van dezelfde bron.
Elly Meyles
Den Haag, mei 2020
*Zie Course in Miracles , www.miraclesincontact.nl